بتدریج که اکسیژن آب رو به کاهش می رود،ابتدا چند قطعه ماهی که دارای ابشش های ضعیف تری
هستند در مدخل ورودی اب به استخر تجمع کرده،با هم به سطح آب آمده و بدون آنکه حرکتی داشته باشند
منظم و ردیفی در کنار هم دهان خود را باز و بسته میکنند.با گذشت زمان بر تعداد آنها افزوده میشود و شروع به تلفات می کنند.ماهیانی که در اثر کمبود اکسیژن تلف میشوند اغلب با دهان باز می میرند و علایمی مانند رنگ پریدگی پوست،پرخونی و چسبندگی شعاع های آبشش به یکدیگر و خونریزی های کوچک در بعضی نقاط بدن مانند اتاقک قدامی چشم دارند.